teşhir

İyi olduğunu düşündüğün ve inandığın çalışmalarının teşhir edilmesi hoş bir şey. Bunu ilk ve en bariz fark ettiğim yer ilköğretim yıllarım olmuştur. defterlerim ve sayfa aralarına çizdiğim resimlerim. resim çizmek, okuldaki tanınma sıfatımdı. adımın hatırlanmadığı bir ortamda "hani şu vardı ya resim çizen, o" diye anılırdım. her sınıfta da böyle tipler vardır zaten. sınıfın iyi top oynayanı, sınıfın çalışkanı, sınıfın sessizi, sınıfın yakışıklısı-güzeli, sınıfın sümüklüsü vs (tabi bunlar lisede daha detaylarına girecek bir şekilde artar.). ben de sınıfın resim çizeniydim işte. defterlerimin içine ha babam resim çizer dururdum, bunu yapmaktan da öylesi zevk alırdım. ama aslında zevk aldığım şey sadece çizmek değildi: yaptıklarımın görülüp beğenilmesi de harika bir duyguydu. Yaptıklarımı da hiçbir zaman açıktan sergilemedim. Hep arkadaşlarım kendileri bulsunlar, gizli güçlerimi keşfetsinler diye bekledim. Bir Spiderman, Superman gibi. Bekledim ki "ah yusuf sen müthiş bir insansın. neden bu dahiyane eserlerini bizden gizliyorsun. defterlerini açıp bakmasak bunlardan mahrum kalacağız. kim bilir bizden sakladığın daha ne üstün yeteneklerin var." desinler. Çizdiğim de pokemon. Gerçi pokemonun da ekmeğini yemiştim zamanında, pokemon resmi çizip satmıştım birkaç kere, ama sonra pek gelecek vaad etmeyen bi girişim olduğunu anlayıp bırakmıştım eheh. Neyse dediğim gibi, ne saklamak istemesi, bakın görün, beni yüceltin de egom nal gibi olsun diye beklemişim. ama yorumlar genelde "açsam benimkini de çizer misin kihihehele" şeklinde olurdu.
sonra devam...

merhaba

merak ettim ilk blogu kim aldı ve neden böyle bir şeye gereksinim duydu? yani tanımadığın insanlara bir şeyler anlatmaya çalışıyorsun, seni bilmiyorlar etmiyorlar onlara fikirlerini empoze etmeye çalışıyorsun (abartı olabilir) ama böyle bir fikirle yaratılan bir kurumun içinde kendimi buldum bugün. blog yazma sanatına belki çok fazla katkım dokunmayacak ama dokunmasını istemem de zaten. nedir yani blogcu mu olucam. yok artık. ahahahahah